EIOPA opublikowała sprawozdanie z przeglądu wytycznych dotyczących systemu zarządzania w zakresie różnicy między dystrybucją ubezpieczeń a outsourcingiem przez ubezpieczycieli działalności w zakresie underwritingu.

Sprawozdanie to ma bezpośrednie znaczenie dla pośredników, ponieważ ocenia m.in. praktyki ubezpieczycieli w zakresie udzielania usługodawcom/pośrednikom uprawnień do gwarantowania i rozliczania roszczeń w ich imieniu i na ich rachunek.
W ramach oceny określono obszary ram outsourcingu i praktyk nadzorczych w zakresie outsourcingu, które należy poprawić. Obszary te dotyczą np. nadzoru nad działalnością prowadzoną przez oddziały ubezpieczycieli z EOG, w szczególności w przypadku złożonych modeli biznesowych, takich jak sytuacja, w której oddział prowadzący działalność jest oddziałem w państwie trzecim w odniesieniu do tych ostatnich modeli biznesowych.
Zgodnie z definicją zawartą w art. 13 Solvency II, outsourcing oznacza „dowolną formę porozumienia między zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji a dostawcą usług, będącym podmiotem nadzorowanym lub nie, na mocy którego ten dostawca usług wykonuje proces, usługę lub działalność, bezpośrednio lub w drodze suboutsourcingu, które w przeciwnym razie zostałyby wykonane przez sam zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji”.
Zgodnie z Wytyczną 60 w sprawie krytycznych lub ważnych funkcji i działań operacyjnych Wytycznych EIOPA w sprawie systemu zarządzania „zakład powinien określić i udokumentować, czy zlecona na zewnątrz funkcja lub działanie jest krytyczną lub ważną funkcją lub działaniem, na podstawie tego, czy ta funkcja lub działanie ma zasadnicze znaczenie dla funkcjonowania zakładu, ponieważ bez tej funkcji lub działania nie byłby on w stanie świadczyć swoich usług na rzecz ubezpieczających.”.
Zgodnie z wytyczną 61 dotyczącą underwritingu z Wytycznych EIOPA w sprawie systemu zarządzania „W przypadku gdy pośrednik ubezpieczeniowy, który nie jest pracownikiem zakładu, otrzymuje uprawnienia do gwarantowania działalności lub zaspokajania roszczeń w imieniu i na rachunek zakładu, zakład powinien zapewnić, aby działalność tego pośrednika podlegała wymogom outsourcingu.”

Typowe czynności pośrednictwa pośrednika ubezpieczeniowego, tj. wprowadzanie, proponowanie lub wykonywanie innych prac przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia lub zawieranie takich umów, lub pomoc w administrowaniu i wykonywaniu takich umów, w szczególności w przypadku roszczeń, jak określono w dyrektywie w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego, nie podlegają wymogom dotyczącym outsourcingu.
Główne ustalenia sprawozdania
– Zakłady ponoszą ostateczną odpowiedzialność za prowadzenie swojej działalności, niezależnie od tego, czy jest ona zlecana na zewnątrz, czy nie. Outsourcing może przynieść pewne korzyści, ale jednocześnie na ogół stwarza dodatkowy poziom złożoności dla skutecznego nadzoru, ponieważ dodaje dodatkową warstwę do procesów przedsiębiorstw. Europejskie przedsiębiorstwa w coraz większym stopniu korzystają z outsourcingu, głównie w dziedzinie technologii, a poziom outsourcingu jest bardzo zróżnicowany w Europejskim Obszarze Gospodarczym.

– Większość krajowych organów nadzoru skupia swoją ocenę nadzorczą ryzyka związanego z outsourcingiem na etapie powiadamiania, podczas gdy inne wybrały lżejszy proces powiadamiania połączony z bardziej intensywnym nadzorem bieżącym. Kilka organów wdrożyło zarówno solidną ocenę powiadamiania, jak i intensywny bieżący nadzór.

– W wyniku wzajemnej weryfikacji określono obszary ram prawnych dotyczących outsourcingu oraz praktyk nadzorczych w zakresie outsourcingu, które należy poprawić. Obszary te dotyczą nadzoru nad zakładami korzystającymi w szerokim zakresie z outsourcingu oraz wpływu takiego outsourcingu na ich istotę korporacyjną, nadzoru nad outsourcingiem delegowanych uprawnień do gwarantowania i zaspokajania roszczeń, nadzoru nad działalnością prowadzoną przez oddziały zakładów z EOG, w szczególności w przypadku złożonych modeli biznesowych, takich jak sytuacja, w której oddział prowadzący działalność jest oddziałem w państwie trzecim w odniesieniu do tych ostatnich modeli biznesowych (EIOPA dokonuje obecnie oceny tej kwestii).

Aby rozwiązać niektóre z problemów, EIOPA zaleciła krajowym organom nadzoru działania w wielu obszarach. Obejmują one aspekty ram outsourcingu, strukturę procesu powiadamiania, a także nadzór krajowych organów nadzoru nad treścią powiadomień, zarządzanie informacjami i procedury nadzorcze dotyczące kontroli zarówno poza siedzibą, jak i na miejscu.
Na przykład wydano zalecane działanie mające na celu dalsze wyjaśnienie z rynkiem rozumienia określonego w wytycznej 61 wytycznych EIOPA w sprawie systemu zarządzania, gdzie wydawało się, że istnieje brak jasności w odniesieniu do przedsiębiorstw, kiedy należy zgłosić jako outsourcing przekazanie uprawnień do ubezpieczania i zaspokajania roszczeń w ich imieniu i na ich rachunek.

EIOPA zidentyfikował również obszary, w których można osiągnąć większą zbieżność w zakresie nadzoru i/lub większą jasność oczekiwań nadzorczych. EIOPA podejmie zatem działania w trzech dziedzinach:
1/ Praktyka polegająca na udzielaniu pośrednikowi ubezpieczeniowemu, który nie jest pracownikiem zakładu, upoważnienia do zawierania umów ubezpieczenia lub zaspokajania roszczeń w imieniu i na rachunek zakładu.
Według EIOPA „praktyka udzielania pośrednikom delegowanych uprawnień stanowi istotną działalność w kilku państwach członkowskich EOG i jest stosowana głównie, choć nie tylko, przez zakłady prowadzące działalność transgraniczną w więcej niż jednym państwie członkowskim EOG. Przedsiębiorstwa takie mogą nie posiadać bezpośredniej wiedzy na temat rynku ubezpieczeń, na którym chcą działać, i dlatego korzystają z wiedzy pośrednika/usługodawcy. W niektórych państwach członkowskich EOG działalność ta (gwarantowanie emisji i zaspokajanie roszczeń) może być zlecana określonym usługodawcom, powszechnie określanym jako zarządzający agenci generalni (MGA).
W ramach weryfikacji podkreślono, że nie ma spójnego podejścia w zakresie traktowania przez organy nadzoru działalności polegającej na gwarantowaniu emisji lub zaspokajaniu roszczeń w imieniu i na rachunek zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji. Krajowe organy nadzoru stosują obecnie różne podejścia.
W ramach przeglądu swoich wytycznych dotyczących systemu zarządzania EIOPA rozważy opracowanie dalszych wytycznych dla krajowych organów nadzoru dotyczących sposobu rozróżniania działalności w zakresie dystrybucji (re)ubezpieczeń od zlecania przez zakład ubezpieczeń, z uprawnieniami przekazanymi usługodawcy, działalności w zakresie gwarantowania emisji lub zaspokajania roszczeń. Przedstawi również wytyczne dotyczące przypadków, w których outsourcing tej funkcji należy uznać za outsourcing krytycznej lub ważnej funkcji lub działalności. Ponadto EIOPA rozważy możliwe podejścia w celu podniesienia świadomości, w tym na poziomie prawodawców europejskich, jeżeli zostanie to uznane za konieczne, na temat potrzeby koncepcji MGA, aby zapewnić konwergencję w zakresie regulacji i nadzoru nad tego rodzaju podmiotami.

2/ Zrozumienie, co stanowi istotną zmianę w zakresie outsourcingu krytycznej lub ważnej funkcji lub działalności (CIF) i co należy rozumieć jako „terminowe powiadomienie” o niej
Aby zagwarantować, że przedsiębiorstwa należycie uwzględniają istotne zmiany, oraz aby zapewnić rynkowi jasność co do tego, kiedy należy dokonać powiadomienia o istotnych zmianach, EIOPA uważa, że ważne jest wyjaśnienie, co może stanowić istotne zmiany w kontekście outsourcingu, biorąc również pod uwagę specyfikę rynku. Brak takiej jasności może skutkować nieodpowiednim zarządzaniem ryzykiem przez zakłady, a także różnymi praktykami powiadamiania stosowanymi przez zakłady oraz potencjalnym ryzykiem nieotrzymania ważnych informacji przez krajowe organy nadzoru.

3/ Nadzór nad przedsiębiorstwami, które korzystają z outsourcingu w tak szerokim zakresie, że ma to wpływ na ich istotę korporacyjną (tzw. „puste skorupy”)

Według EIOPA większość jurysdykcji nie posiada wymogu nadzorczego mającego na celu utrzymanie działań w zakresie zarządzania i kontroli w ramach zakładów. Ponadto istnieje ogólny brak jasności i harmonizacji w odniesieniu do znaczenia substancji korporacyjnej zarówno pod względem komunikacji z rynkiem, jak i sposobu nadzorowania tego tematu przez krajowe organy nadzoru. Może to powodować potencjalne ryzyko nierównych szans i arbitrażu regulacyjnego.
EIOPA rozważy opracowanie wytycznych, aby pomóc krajowym organom nadzoru w ocenie istnienia substancji korporacyjnej przedsiębiorstw i umożliwić identyfikację pustych fasad.

BIPAR będzie aktywnie monitorować przyszłe prace EIOPA nad tymi zmienionymi/nowymi wytycznymi, które mogą mieć wpływ na obecne modele biznesowe pośredników